GECE ARSIZ

 

Gece arsız

Yanlızlığımı resmeden.       

Bir ağıttır aslında

Ölüm çağırıcılar kuşatırken

Bilumum karanlığımı

Şafağın özlemidir

Koynumda yatırdığım

aşkın ve masalımızın...

Umut tüccarlarından sakındığım

gözbebeğinde gecenin

alil bir mum ışığı büyür

Ve o

yazılmamış destanımız

 

Nakış nakış özlemden

gelir dizeler

Ucu yanık diyaspora

mektuplarından

ve ıslık ıslık

şarkılar mırıldanan

dağ esintisinden

bu hasretle semah dönen

Yaban çiçeklerinden...

 

Çalgılar anlatır

Çalgılar anlatır

Hangi çağda uyandığı

muamma olan

kardelenleri

ve dağ tavşanlarının

efsunlu ürkekliğini

 

Hangi ozan anlatır ki,

Ustura kesiği sözlerle

bu destanımızı

 

Ve sonra

Koyun koyuna

ateşli tenlerimizi kuşandıgımız

Yataksız sevişmelerin

rüyasını

 

Gece arsız

Gül kokulu tarihten

bir anekdot.

Gurbetteki bir halkın

Kaçıncı göbek sürgünü

geride kalanların

ve ölülerin kokusuyla

Çarpa carpa esen rüzgarlar

Boğuntulu med-cezirler

gibi

damardan kalbe dolan.

 

Kızıl kıyafetlerini giy de gel

yıldızlar ülkesinden

Sadece

Ufukta sakladığın güzellikleri

terkine koy da gel

Avestanın ateşiyle yak

küle çevir

beşeri günahlarımı

şamar şamar

ateşle gel.

 

Gece arsız

Pasifiğin bütün sularıyla

yıkasan geçmez

tek bir ağıdımızın

tek bir

mısrasındaki günah.

Deli bir halk dalgasının

yakamozundasın şimdi

ateşi görüp

ölüm giyinen kelebegin

kanadindaki nakışta

çırpınırsın.

 

Gece arsız

Güneşlerin kansız öldürüldüğu

kırgın öglen ışığında

doğdu

hasretiyle tutuştuğumuz

bu kehanet

İçimin kanayan ateşinde

ve

yeryüzü sınırlarını aşan

varlığımızın karanlığında

alil mum ışığının

titreyişindesin.

          

            ALİ İ. AYDIN