BEN DE HALEN UMUT VAR, YA SİZ DE?..

 Oysa ne çok umutluyduk, umut doluyduk, tüm güzel düşlerimizi toprağa ekmiş, baharda, kır çiçeklerinin arasında saklamıştık yağan yağmurdan sonra rengarenk açarlar diye…

         Yaşadığımız ekonomik, sosyal, siyasal kriz ve istikrasızlık,  yaşamakta olduğumuz krizi daha derinleştireceğe benziyor.

 Toplumsal barışı bozacak ve kendi içinde infial yaratacak bir kritik eşiğe yavaş yavaş gittiğimizi söylersem mübalağa etmiş sayılmam herhalde.

         Doğrusunu söylemek gerekirse, başkalarının mutsuzluğu üzerinden mutlu olmaya çalışan bir avuç insanın egemen olduğu bir coğrafyada yaşıyoruz asırlardır.

 Her sabah,  güne mutlu, sevinçli ve umut ile uyanmak nasıl bir duygu, toplum olarak hep birlikte yayıyoruz.

Artık bu duygu; iç içe birlikte yaşadığımız toplumda ümidini kaybetme, içine kapanma, endişe ve kaygı bozukluklarının ortaya çıkmasına sebebiyet vermektedir.

  Fazla değil, birkaç örnekle sıralarsak eğer; Kadın cinayetleri, ücret adaletsizliği, kuvvetler ayrılığının ortadan kaldırılması, emek sömürüsü, alım gücü, kaybolan adalet duygusu, çevre ve doğa talanı, çocuk istismarları, artan işsizlik, örgütlenme, temel hak ve özgürlük haklarının kullanımının  tamamen ortadan kalkması, vs, vs…

En sonda yaşadığımız ve beni derinden etkileyen, iki gün arayla dört kişilik ailenin intiharları!...

Artık vicdanlar kör, akıllar dumura uğratılmış vaziyeteyiz.

 Kısmen de olsa , o iyi haberlerle yeni bir günü umutla uyandığımız yıllar artık geride kaldı gibi…

Ama yine de, her şey bitmiş değildir…

Doğadaki her şey değişkendir, değişime tabidir. Diyalektiğin temel kanunudur.

  Bu yüzden umutlarımızı hep tazelemeli, hayallerimizi alabildiğine geniş tutmayalıyız.

 Hayat, yaşadıklarımızdan çok hayal ettiklerimiz değil midir zaten?

Yeter ki, nasıl yaşamak istiyorsanız,  hayallerinizi bu gerçekler üzerine inşa ediniz.

Bunca kötülük arasında iyi şeylerden bahsettiğiniz de; “Hayal mi görüyorsun?” diye tepkiyle  karşılaş mıyız, hep?

Ve bunca zulme, sömürüye, adaletsizliğe rağmen umutla doludur yine de insanoğlunun yüreği.      

Umutlu olmak, hayal kurmanın başka bir şekli değil midir, zaten?

         Kendi kendimize bin bir çiçekli bahçenin bahçıvanı gibi sular durur; umutları yeşersin, hayallerimiz diri kalsın diye.

Bir sefer insanın umudu kırılmaya dursun; Cam kırıkları gibidir, saçıldı mı, yerlerden toplaması zordur; hayallerinizle birlikte, tıpkı 1938 Nazi Almanya’ sında yaşanan “Kristal Geceler” gibi darmadağın olur.

Her şey bitmiş değil henüz, halen yarınlar için umut var!

         O zaman, haydin!..

 Umutlu yarınlar adına gözlerimizi kapatıp gerçekler üzerine birlikte hayaller inşa edelim:

         Mesela, Kadın cinayetlerinin olmadığı,  kadınların ve çocukların cinsel istismara uğramadıkları bir yaşamı…

         Mesela, herkesin kendini özgür ve güvencede hissedebildiği bir ülkeyi…

         Mesela, kendi içinde barışık, çağdaş, demokratik, seküler, laik,  sanatla, edebiyatla iç içe, tüketen değil üreten, okuyan, sorgulayan bireylerin yaşadığı toplumsal yapıyı…

         Mesela, doğa talanına, çevre tahribatına karşı yemyeşil, bakir bir dünyayı…

         Mesela, ölümlere karşı yaşamı/yaşatmayı…

         Savaşlara karşı barışı…

         Adaletsizliğe karşı adaleti…

         Mesela, çiftçinin, köylünün emeğinin karşılığını aldığı günleri…

         Mesela, savaşa karşı barışı hayal eder dururuz…

         Mesela, çocuklarımızın mutlu bir ülkede yaşayabileceklerini hayal eder dururuz…

         Mesela, yoksulluktan, çaresizlikten ailelerin topluca siyanürle intihar etmeyeceği  bir ülkeyi!

         Hayal ediniz, ama oturduğumuz yerden değil, hayatın ta içinden, itiraz ederek, örgütlenerek, mücadele ederek.