YAZI DİZİSİ -1                   

                        "HATIRALARDA KALAN ESKİ VİRANŞEHİR"

  Eskileri ( nostaljiyi ) kurcalamak bir çok insanı rahatsız eder biliyorum ama doğduğumuz,büyüdügümüz memleketimizdeki anılarımızı acı tatlı günlerimizi,  edebiyete uğurladığımız atalarımızın,ecdadımızın,aile bireylerimizin,tanıdıklarımızın yattığı toprakları memleketimiz "VİRANŞEHİR"i hatırlamak istemezmisiniz..?

  Kendini "VİRANŞEHİR'Lİ" olarak kabul edenler,nerde yaşıyor olursa olsunlar eski günlere özlem duydukları gerçegini inkar edemezler.

  Gelin,hep beraber bir süreligine sessiz bir köşeye çekilelim,sırtımızı bir duvara yaslayalım,gözlerimizi kapayalım yaşadığımız bu günlerden uzaklaşıp geçmişimize,eski degerlerimizin yaşadığı hatıralara doğru uzun bir yolculuğa çıkalım ve eskilerden bir his uyandıralım.

  "VİRANŞEHİR'in"gündüzüde,geceside,yazıda,kışıda,baharıda ayrı bir güzellik taşırdı neden biliyormusunuz..?

  Eskiden;insanların yaşadığı günlerin hatta toprak damların,taş duvarların üzerinde yürüyen,kilerimizden çıkmayan daimi misafirlerimiz olan "PISSIK"lerin, kedilerin bile degeri,kıymeti vardı.

  Bizim dönemimizde "VİRANŞEHİR"de betonarma evler,katlı binalar yoktu evlerimiz,içerden çankalla kapanan,dışarıdan büyük demir anahtarlarla kilitlenen,açılıp kapanırken ğıcırdayan,tahtadan yapılmış kapılar vardı,her kesin atasından kalan beyaz,siyah el kesmesi oyalı taştan,piriket,toprak ve tezekten yapılmış,üzeri tahta direklerle kapatılmış,toprakla örtülmüş,kuyudan tulumbalarla su çıkarılan,avlusunda (gül,incir,dut,nar,koruk ağaçları) olan sıradan evlerin içlerinde gizlenen acı tatlı anılarımız vardı.

  "Her tarafı tarih kokan evler;sanki bir gün sessizligini bozup şahit olduğu yaşamları,duvarlarından süzülecek sıcak göz yaşlarıyla inleye inleye ağlayarak   haykıracak gibi sabırla ayakta durmaya çalışan inatçı yaşlı yapılardı".

  Nasıl bir yapıya bürünmüştü bu insanlar..?

  Nasıl zirve yapmıştı viranşehir'de yaşayan degerler..?

  Nasıl bir dostluk içinde bir arada barına bilmişlerdi asırlarca..?

  Nasıl bir muhabbet,samimiyet,güven içinde kurğulanmışlardı aile hayatlarını..?

  Nasıl becerebilmişlerdi atalarından kalan mirası devredecekleri nesillerine kadar sürdürebilmeyi,hayatları boyunca hiç bozmadan yaşayabilmeyi..?

  Nasıl bir adamlık,nasıl bir dirayat,nasıl bir soyluluk,nasıl bir asalet içinde ayakta durabilmeyi başarmıştı atalarımız..?

  Her şeye rağmen;ömürleri boyunca topluma maddi manevi fedakarlık yapmaktan vazgeçmeyen asil viranşehir'liler,duruşlarını hiç bir kişisel menfaat için bozmadılar,hep aynı renk "entariyi,şalvarı,yelegi,ceketi giydiler,yeleklerinden sarkan zincirli kapaklı saatleri,başlarına bağladıkları çefiye omuzlarına sarkardı,altı köşe şapkaları foterleri terli başlarından eksik olmazdı,esans kokan öpülesi elleri,ter kokan tenleri,ayakkabılarının topukları hep tozlu çamurluydu.

  Eski viranşehirin adam gibi adamları;anlı nakışlı,zapt edilemeyen,yürürken kükreyen "beyaz atlarına"binip gideli çok zaman oldu...  

                                                                                                                                                                                                                          DEVAM EDECEK...